Jaarlijks reist het KM redactieteam af naar de CGN finales. De ontknoping van een zinderende competitie voor blazers, slagwerkers en colourguards. Dit jaar wordt deze finale op 25 maart gehouden in Eindhoven. Afgelopen weekend werd de laatste competitiedag gehouden in het Kalverdijkje in Leeuwarden, mooi dicht bij voor het KM team. En omdat de agenda voor 25 maart eigenlijk vrijgehouden was voor een weekendje weg hebben we gekozen om ons verslag te maken over de laatste competitiedag voor alle deelnemers. Leuk om te zien en te beleven hoe deze laatste voorbereidingen voor de finals verlopen. Je verwacht natuurlijk dat de groepen zo langzaam aan naar een climax toe werken en dat dat ook te merken is in de onderlinge verhoudingen, strijd op het scherpst van de snede.

Bij binnenkomst in het Kalverdijkje werden we gastvrij ontvangen door de goed georganiseerde CGN organisatie. Overal zagen we medewerkers en een groen t-shirt met CGN crew vermelding. Toen even onduidelijk was of er ook een plekje voor ons was, was via onvervalst stornoverkeer binnen de kortste tijd geregeld dat we onbelemmerde toegang hadden. Tja, dat mag zeker niet onvermeld blijven, CGN heeft het goed voor elkaar en wordt daarin gesteund door een grote groep vrijwilligers die hun taak serieus nemen. Of je nou tickets verkoopt, belangstellenden vertelt dat het uitverkocht is of bandjes controleert bij de entree van de zaal, er wordt keurig, consequent en correct gewerkt, chapeau.

Even moesten we terug denken aan de week dat de Blue Devils in het Kalverdijkje verbleven, ook toen werd je in elke uithoek van het gebouw geconfronteerd met musici en dansers die serieus zich zaten voor te bereiden, een mooie sfeer. Ook nu was dat weer het geval.

Maar merkte je nou iets van onderlinge spanningen, na-ijver, nee in het geheel niet. Wat dat betreft was deze laatste competitiedag weer een grote familiedag, met een gezellige sfeer, waar in de korte pauzes de kleintjes zich ongehinderd op de vloer mochten uit leven. Ook het vertrouwde geluid van de CGN speaker Richard Kreisel, die al zo lang wij ons kunnen herinneren “the voice” is van het hele gebeuren, maakt het erg vertrouwd. Dezelfde gezichten in de jury, in het publiek, vaste supporters, ouders, hele families, ze waren er allemaal. Ook werden de mouwen voor elkaar opgestroopt. The Pride-crew betrad in verschillende shifts de speelvloer om steeds maar weer een witte of crème kleurige vloer uit te leggen.

Mooi dat er zo voor elkaar gewerkt wordt. Je vraagt je wel eens af of dat nou wel nodig is, steeds maar weer een soortgelijke vloer uit te leggen, het lijkt voor een buitenstaander wat onzinnig werk. Navraag bij een insider leerde ons dat het alles te maken heeft met regels, het heeft met tijd te maken, kan punten en dan vooral verliespunten opleveren. Toen we opmerkten of het daarmee onderdeel van de wedstrijd is geworden, keken een paar grote ogen ons aan. “Eh, nou nee, of eigenlijk”…. ooit is het bedacht om de storende ondergrond van de sportvloer te verbloemen. Waarom dan niet alle ensembles hun show laten opvoeren op een door de organisatie verzorgde vloer. Een vloer waar je natuurlijk je eigen attributen, decors, props, op kunt zetten, maar verder voor iedereen gelijk. Allemaal een stuk efficiënter, geld besparend en vooral ook onnoemelijk veel tijdwinst. Want tijd vraagt het programma van zo’n CGN competitiedag wel, bijna 60 units die optreden en daarmee krijg je een programma met een lengte van 10 tot 12 uur en bij de finals duurt het nog langer.

Dat het daarmee een dag blijft voor de vaste supportersschare blijft, is duidelijk. Het is geen showdag waar niet- supporters, gewoon publiek, zomaar even naar toe gaan, zodat ook zij kunnen genieten van mooie shows. Daarvoor is het programma ons inziens te lang. en ook ons lukte het ook niet om alles te bekijken.

Er wordt zoveel moois getoond en er is zoveel tijd en energie gestopt in de programma’s dat het eigenlijk jammer is dat de vertoning er van zich meestal beperkt tot de CGN en WGI competitie. Pareltjes van shows verliezen hun impact in het grote geheel, overvloed schaadt wat dat betreft. Een opzet met programma’s waarin units meer kunnen schitteren zou welkom zijn. Misschien is het goed om eens te bekijken welke mogelijkheden er meer zijn dan alleen onderling met elkaar te strijden om de hoogste positie tijdens de finales in Eindhoven en daarin gevolgd en bekeken worden door de eigen getrouwe supportersschare.

Mooie thema’s met sprookjes en jeugdherinneringen. Maar ook de bijzondere themashows. Een greep daaruit: identiteit, vingerafdrukken, power, hulpverlening, huiselijk geweld, enzovoort. Soms zeer actueel van aard, zo zagen we vrouwenrechten voorbijkomen waarbij oa. Zanzare en Sensation Performance Ensemble aandacht schonken aan de positie van meisjes, vrouwen en hun onderwijssituatie in probleemgebieden, Malala Yousafzai sprak ons meerdere malen toe.

Dit soort shows zouden ook heel goed tot hun recht komen voor een groter publiek, op een theatervloer. Onderlinge competitie is mooi, scherpt je, verbeterd, maar optreden voor groot publiek kan ook natuurlijk geweldig zijn. Kijk naar showkorpsen die zich vooral willen laten gelden voor een groot publiek in binnen en buitenland, ODSC, WMC, prima, maar taptoes, grote parades, mooier is er niet, of toch…

Ondanks het lange, intensieve programma hebben we weer genoten van optredens, nieuwe ontwikkelingen gezien, op een plek gezeten waar we zowel de uitvoering als de voorbereiding op de shows konden zien. Een trotse , extraverte uitvoering direct naast een gezamenlijk moment, een laatste gezamenlijke prayer, een aai over de bol, en een knuffel.

Op de tribune de vaste supportersschare, tijdens de afzonderlijke optredens aangevuld met de eigen stafleden, die het meeste lawaai maken en voor iedere gelijke beweging of vangen van riffle of vlag uit hun dak gaan. Het maakt niet uit, stafleden in volle vaart naar het hoogste niveau van de tribune of op krukken, vooraan op het speelveld. Ook voor hen de ultieme ontlading, en dat met tranen in de ogen. Mooi om mee te maken en ook duidelijk waarom CGN de gastoeters heeft verboden op de tribunes. Een applausmeter zou geen goeie graadmeter kunnen zijn voor de jury.

Een ander aspect wat ons opviel was het sociale aspect, een plekje blijven bieden in je show aan iemand die met een arm in een draagband moet optreden, zoals bij Aurora. Dat het de uitvoering niet ten goede komt, geen probleem, ze hoort er bij en doet mee. Mooi is dat.

Al met al weer een geweldige dag, mooie shows gezien, oude bekenden ontmoet, praatjes gemaakt, gediscussieerd over zin en onzin en over alleen maar competitie of meer en toen we zo langzamerhand dachten dat het wel een erg lange dag was en huiswaarts begon te lonken, verrast worden op een tweetal bijzondere uitvoeringen, van the Pride en Sensation Performance Ensemble, waarvan de impact van de show van SPE wel heel veel indruk op ons maakte.

Voor een wedstrijd verslag zijn we niet naar het Kalverdijkje afgereisd. Daarvoor moeten de echte diehards de site van CGN bezoeken. Daarop wordt alles keurig vermeld.

We gingen voor de ervaring, om te zien hoe het is om mee te doen aan Winds, Marching, Percussie en Colourguard wedstrijd. We hebben weer genoten van blazers, trommels en vlaggen en heel veel show. Over twee weken zijn wij een weekend weg, maar als je trouwe supporter bent van al deze units, deze spannende competitie, dan mag je Eindhoven natuurlijk niet missen. Ook vandaag was het toch wel spannend, maar dat beperkte zich tot voorzichtig gluren door de schermen als je opgesteld staat voor je eigen performance, even zien wat de ander doet. Over twee week wordt het anders, menens, Daarom, wees voorbereid, het wordt een lange maar vast ook spannende dag, tot het laatste moment.

KM redactie P&J